Griekse mythologie: De mythe van Kaunos & Bybliss geanalyseerd!

Kaunos & Bybliss is van oorsprong een Griekse mythe, die zich afspeelt in het huidige Turkije. In het gebied rond Dalaman -meer specifiek in Dalyan- is het meer dan een mythe en spreekt men over een legende of zelfs gewoon de geschiedenis. Al zijn er meerdere versies van dezelfde mythe, kies ik ervoor om de versie te vertellen die ik hoorde van onze gids van het gebied. 

Ooit was er een grote koning. Miletos, de Zoon van Apollo. Hij stichtte de stad Milete (bij ons bekend als het huidige Izmir). Samen met zijn vrouw Kyane kreeg hij een tweeling. Een jongen genaamd Kaunos en een meisje die zij Bybliss noemden. Naarmate zij ouder werden ontstond er een diepe liefde voor elkaar. Zo diep dat je zou kunnen spreken van ware verliefdheid in plaats van broer/zussen liefde. Op een dag toen Miletos een brief van Bybliss voor haar broer Kaunos onderschepte, stuurde Miletos zijn zoon weg en gaf hem de opdracht om zelf een koninkrijk te stichten. Bybliss moest in Miletos blijven, en mocht haar broer niet achterna. Bybliss was woedend en sprong op een wild paard en vertrok richting de bossen, in de hoop dat ze een spoor van haar boer zou vinden.

Kaunos stichtte de gelijknamige stad, wat een belangrijke plek werd voor handel, omdat het zich dichtbij de middellandse zee bevond, maar miste zijn geliefde zusje. Bybliss, nog steeds op haar wilde paard op zoek naar haar broer, ging bijna dood van verdriet. Inmiddels bereikte het slechte nieuws over Bybliss haar broer in de gelijknamige stad. Kaunos is ten einde raad en besluit zichzelf van de klif te gooien. Met de dood tot gevolg. Niet lang daarna komt Bybliss aan in het koninkrijk van haar broer. Bybliss huilt zichzelf dood, onderaan de klif waar haar broer vanaf sprong. Door haar tranen wordt de rivier gevormd. De prachtige haren vormen de rietstengels langs de kant. Tot op de dag van vandaag mag niemand de rietstengels weghalen. Een mythe over een verboden liefde. Als je vanuit een psychoanalytisch perspectief naar het verhaal kijkt, zou je kunnen stellen dat Bybliss en Kaunos één persoon zijn. Net als bij Hans en Grietje vormen zij samen het anima en animus. Als we deze negeren, niet laten samen zijn, ontstaat er een disbalans met alle gevolgen van dien.

Dat Bybliss op een wild paard springt staat symbool voor het verlangen naar de balans. Wilde paarden staan in sprookjes en mythes voor de wilde zelf, de bron van ons ‘zijn’. De wens om in vrijheid je complete zelf te zijn. Bossen staan voor ons onbewuste. Zo verdwaalt ze in haar onbewuste, om een deel van haar zelf terug te vinden. Ondertussen bouwt het Animus, ons rationele mannelijke deel, een koninkrijk op, zoals van hem verwacht wordt. Hij bouwt een leven op, zonder een deel van hemzelf. Het symboliseert dat hij het leven leeft dat van hem verwacht wordt, maar het verlangt naar een balans, naar individuatie, naar zijn ware zelf in al de facetten die deel uitmaken van de Psyche. Dus ook met zijn anima. ‘Anima’, vanuit het Latijns vertaald, betekent de ziel. Kaunos is in wezen zijn ziel kwijt, heeft zijn ziel weggegeven, aan de verwachtingen van anderen. Hij leeft voort met een masker. Doordat de anima al aan het sterven is, springt hij van een klif. Wat ik prachtig gesymboliseerd vind in deze mythe is het einde. Op de plek waar Kaunos is beland na zijn val en sterft, laat Bybliss al haar tranen gaan en die vormen een rivier, waarna haar haren de rietstengels vormen. Water staat namelijk voor leven en onsterfelijkheid. De haren van Bybliss die veranderen in riet, staan voor de connectie met de gehele Psyche. Riet staan in mythe symbool voor bescherming. Toch nog een lang en gelukkig…

Kaunos    Een plek op de historische grens van Karie en Lycia. Kaunos was gevestigd langs de Calbys rivier (de huidige Daylan rivier) en was een belangrijke handelsplaats. Op de plek die ooit was, zijn enkel nog ruïnes te vinden daterend uit -wat men denkt- de vierde eeuw voor Christus. Een goudmijn voor archeologen zou je zeggen, maar dit wordt tegengehouden. Zoals je ziet bij andere eeuwenoude plaatsen, is één religie of mythologie vaak leidend. In deze gebieden zijn dit bijvoorbeeld vaak elementen, en tempels vanuit de Griekse mythologie. Echter is dit in Kaunos niet het geval. Al is hier een tempel gewijd aan de zonnegod Apollo, je ziet er ook joodse en alchemistische invloeden terug. En als ik onze gids op zijn bruine ogen moet geloven, zijn er zelfs mystieke geschriften gevonden. Een mix van culturen dus. Je zult zelf wel begrijpen waarom wij daar letterlijk niet dieper in mogen gaan graven. Dit vond men ook terug in de graven op de muur van de berg. De mooie prachtige rituele graven hoog op de rotswand zijn de 'Kaunos Kral Mezalan' (oftewel koningsgraven). Door grafrovers en enthousiaste toeristen zijn ze helaas in de loop van de jaren vernield, maar ook hier kun je hetzelfde terug zien. Bij de lagere graven is enkel een vierkant te zien, deze graven waren voor het ‘normale’ volk. Helaas was er dus al duizenden jaren geleden sprake van een hiërarchie en hoe belangrijker je was, hoe dichter je bij de goden mocht komen als je stierf. Als 'ancient' adel werd je overigens liggend begraven na 7 dagen van rouw en rituelen, als belangrijke man voor de strijd werd je rechtop begraven. De gedachte hierachter is dat je het land ook na je dood nog steeds trouw zou blijven, ook zou het macht uitstralen. Priesters, wijsgeren, alchemisten -kortom mensen met kennis- werden verbrand. Want zoals je dat bij de alchemie ook ziet, staat vuur symbool voor wijsheid en kennis. 

(Griekse mythologie: De mythe van Kaunos & Bybliss geanalyseerd!)